Τι προβλέπει η απόφαση της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης στις Βρυξέλλες την 21-07-2011.
Η φράση του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργικό Συμβούλιο της Παρασκευής 22-07-2011, ότι με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής ο «λαός απαλλάχτηκε από το βραχνά της χρεοκοπίας», συνιστά πρόκληση στην νοημοσύνη μας, η οποία (πρόκληση) καθίσταται αφόρητη, για τον λόγο ότι προέρχεται από αυτόν, έναν άνθρωπο όχι και λαμπρής νοημοσύνης. Ο μόνος που έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει για τις αποφάσεις της λυκοσυμμαχίας είναι το ξένο κεφάλαιο και οι τραπεζίτες. Σε κάθε περίπτωση, η Σύνοδος κατέληξε σε έναν πρόσκαιρο -τραπεζιτικών συμφερόντων - συμβιβασμό για τον τρόπο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας και άρα για την κατανομή των ζημιών ανάμεσα στους πιστωτές της.
Οι αποφάσεις της Συνόδου:
Κωδικοποιημένες, οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, η οποία επιτάχυνε την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, εμπλέκοντας τους ιδιώτες πιστωτές πιο ενεργά στον επιμερισμό της ζημιάς, συνοψίζονται στα εξής:
Παροχή ενός νέου δανείου για την Ελλάδα, ύψους 159 δισ. ευρώ. για την αναδιάρθρωση όλου του δημοσίου χρέους της (χρεοκοπία)ύψους 350 δις. ευρώ.
Στην Σύνοδο κορυφής των ευρωπαικών μελών-κρατών της Ευρωζώνης της 21-07-2011 στις Βρυξέλλες, με την σύγχρονη παρουσία κι επιτήρηση και του ΔΝΤ, αποφασίστηκε –ερήμην της Ελλάδος – η αναδιάρθρωση όλου του δημοσίου χρέους της Ελλάδος (η οποία είναι ταυτόσημη με την χρεοκοπία της) ύψους 350 δις. ευρώ, με την χορήγηση ενός νέου δανείου ύψους 159 δις. ευρώ, το οποίο θα καλύψει το κόστος της αναδιάρθρωσης αυτής. Με άλλα λόγια, η αναδιάρθρωση αυτή του χρέους μας (χρεοκοπία)- η οποία ουσιαστικά και κυρίως είναι μια χρονική του επιμήκυνση- θα μας κοστίσει 159 δις. σύν τους τόκους! Έτσι, από μια «επιλεκτική χρεοκοπία» (selective default) –δηλ. μια παύση πληρωμών των ομολόγων που λήγουν την περίοδο 2012-15 και την οποία είχε ουσιαστικά προαναγγείλει λίγες μέρες πριν ο υπουργός οικονομικών Ευ. Βενιζέλος- η Σύνοδος αποφάσισε μια αναδιάρθρωση του συνόλου του δημοσίου χρέους της Ελλάδος, ύψους 350 δις. ευρώ, γεγονός που ισοδυναμεί με «ολική χρεοκοπία της» (total default) (βλ. και παρακάτω).
Είναι σημαντικό να σημειώσω εδώ, ότι οι παραπάνω αποφάσεις της Συνόδου κορυφής των ευρωπαικών μελώ-κρατών της Ευρωζώνης της 21-07-2011 στις Βρυξέλλες, ελήφθησαν ερήμην της Ελλάδος, διότι η Ελλάδα από την 02-02-2010 βρίσκεται σε καθεστώς «αυξημένης επιτήρησης», λόγω των υψηλών ελλειμμάτων της, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή (η Ελλάς) δεν λαμβάνει μέρος και δεν έχει δικαίωμα ψήφου στις αποφάσεις που παίρνονται από τα 27-1 (=26) μέλη της Ευρωζώνης για οικονομικά θέματα που αφορούν την πρώτη, σύμφωνα με το άρθρο 126 παρ.9-13 του Ευρωσυντάγματος!, γεγονός που έχει ομολογήσει και ο πρωθυπουργός στην Βουλή.
Εκ των 159 αυτών δισ. ευρώ του νέου δανείου, διατίθενται:
1) Tα 109 δισ. ευρώ, από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), διάρκειας 15 έως και 30 ετών, με περίοδο χάριτος δέκα ετών και με επιτόκιο περίπου στο 3,5% (κυμαινόμενο με έναν πολύπλοκο τρόπο συνδεόμενο με το ΑΕΠ). Με το δάνειο αυτό καλύπτονται οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους πιστωτές του μέχρι το 2020. Μάλιστα, τα δάνεια αυτά θα χορηγηθούν με υποθήκη περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, ώστε σε περίπτωση που το Ελληνικό Δημόσιο δηλώσει αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων, ο πιστωτής (το EFSF) θα προβεί σε κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου. Ας σημειωθεί ότι από τα 109 δισ. ευρώ, τα 49 δισ. είναι υπόλοιπο από το προηγούμενο δάνειο των 110 δις. της 1ης Δανειακής Σύμβασης και του 1ου Μνημονίου της 06-08/05/2010.
Τα 109 δισ. αναλύονται σε 35 δισ. ευρώ νέο δάνειο, 35 δισ. ευρώ θα αποτελέσουν εγγυήσεις που θα παράσχει το ελληνικό κράτος στους κατόχους ομολόγων, οι οποίοι θα τα ανταλλάξουν με νέα ομόλογα διάρκειας ως και 30 χρόνια, 20 δισ. ευρώ προβλέπεται να διατεθούν για επαναγορά ομολόγων από την δευτερογενή αγορά και άλλα 20 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών!
Οι τράπεζες που θα δεχτούν να μπουν στο πρόγραμμα επιμήκυνσης του ελληνικού κρατικού χρέους έχουν μία γκάμα επιλογών.
Η πρώτη κατηγορία από αυτές είναι η ανταλλαγή των ομολόγων που έχουν στη διάθεσή τους με νέα 30ετούς διάρκειας, τα οποία θα είναι εγγυημένα από το EFSF. Το επιτόκιο των ομολόγων αυτών θα είναι κυμαινόμενο 4% για τα πρώτα 5 χρόνια, 4,5% για τη δεύτερη πενταετία και 5% για τα υπόλοιπα 20 χρόνια.
Η δεύτερη κατηγορία αφορά την επιμήκυνση ομολόγων που λήγουν με άλλα 30ετή, με τα επιτόκια της πρώτης περίπτωσης και παροχή εγγύησης από το EFSF.
Σε μια τρίτη περίπτωση, προβλέπεται η ανταλλαγή ενός υφιστάμενου σήμερα ομολόγου στο 79% της ονομαστικής του αξίας («κούρεμα» 21% (*)) με ένα νέο 30ετές ομόλογο με επιτόκιο που φτάνει ως και 6,8%. Στο «κούρεμα» δεν συμμετέχουν (τουλάχιστον επίσημα και κατ` αρχήν) τα ομόλογα των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων.
(*) βασικό στοιχεία της «χρεοκοπίας» σύμφωνα με την οικονομική επιστήμη
Οι επιλογές αυτές είναι οι καλύτερες δυνατές για τις τράπεζες, οι οποίες αν πωλούσαν σήμερα τα ομόλογά τους, θα τα διέθεταν στο 50% της ονομαστικής τους αξίας. Αντίθετα, με τις ρυθμίσεις αυτές η ζημιά των τραπεζών περιορίζεται περίπου στο 21% ή στα 37 δισ. ευρώ.
Παρόλο που η Σύνοδος παρουσίασε το «κούρεμα» ως εθελοντικό από μέρους των ιδιωτών δανειστών, είναι προφανές ότι το «κούρεμα» ήταν αναγκαστικό γι αυτούς, λόγω της προφανούς αδυναμίας της Ελλάδος να αποπληρώσει τα ομόλογά της αυτά στο ακέραιο. Άλλωστε τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν ήδη οι δανείστριες τράπεζες αποτιμώνται στην δευτερογενή αγορά στο 50% της ονομαστικής των αξίας. Συνεπώς, με το «συμφωνηθέν» «κούρεμα», οι δανείστριες τράπεζες στην ουσία κερδίζουν, ή ισοδύναμα, ελαχιστοποιούν τις υφιστάμενες ζημίες των.
Προς επίρρωση των παραπάνω, οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης πράγματι εξέλαβαν το «κούρεμα» αυτό ως «αναγκαστικό» και γι αυτό κήρυξαν την Ελλάδα σε κατάσταση «περιορισμένης, ή ελεγχόμενης χρεοκοπίας».
Από τη μείωση του χρέους εξαιτίας του προαναφερθέντος «κουρέματος» της ονομαστικής αξίας των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, που υπολογίζεται στο 21%, θα πάρουν «ανάσα» και θα επωφεληθούν οι τοκογλύφοι των ξένων τραπεζών, μέσω νέων φοροαπαλλαγών και κρατικών ενισχύσεων. Την ίδια στιγμή οι αιτίες που προκαλούν το χρέος, δηλαδή η έλλειψη ανάπτυξης, η σπατάλη του κομματικού και αναποτελεσματικού κράτους κλπ. παραμένουν ανέπαφες, γεγονός που εγγυάται τη συνέχιση της διόγκωσής του. Άλλωστε και η επιμήκυνση αποπληρωμής το διογκώνει, ανεξάρτητα από την ελάχιστη μείωση του επιτοκίου, αφού θα πληρώνονται τόκοι για αρκετά μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Εκτός των άλλων, η μείωση του συνολικού χρέους είναι μικρή, υπολογίζεται στα 26 δισ. ευρώ, ή 12% του ΑΕΠ, όταν το συνολικό ύψος του χρέους, μετά μάλιστα και την εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων του μεσοπρόθεσμου, εκτιμάται ότι θα ανέρχεται στο 160% του ΑΕΠ το 2020!
2) Εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες, θεσμικοί επενδυτές, Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων κ.ά.) στην εκ νέου δανειοδότηση της Ελλάδας, με 49,6 δισ. ευρώ μέχρι το 2014, εκ των οποίων τα 37 δισ. ευρώ θα διοχετευτούν στο νέο πακέτο στήριξης μέσω προγράμματος ανταλλαγής και μετακύλισης ομολόγων, ενώ 12,6 δισ. ευρώ θα δαπανηθούν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (επαναγορά ομολόγων), μέσω «ενός καταλόγου επιλογών», όπως η ανταλλαγή ομολόγων, η επιμήκυνση αποπληρωμής και η επαναγορά ομολόγων. Η επιμήκυνση αποπληρωμής στα 15 έως 30 χρόνια δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας για το λαό, αφού στο τέλος θα πληρώσει το «λογαριασμό» αλλά σε περισσότερες δόσεις, ενώ όλες οι άλλες διευθετήσεις πασχίζουν να προστατεύσουν τις τράπεζες.
Το παραπάνω ποσό των ύψους 37 δισ. ευρώ (εκ των οποίων τα 24,3 δισ. είναι τα εγκεκριμένα ήδη προγράμματα ΕΣΠΑ (*) για το διάστημα 2007-2013 για την Ελλάδα) ονομάστηκε (κατ` ευφημισμόν) «ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ», θα στηρίζεται στους πόρους των διαρθρωτικών ταμείων και του Ταμείου Συνοχής και μοναδικό στόχο θα έχει την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ξένων επενδύσεων που ετοιμάζονται να κατακλύσουν την Ελλάδα, προσποριζόμενες αήθως της «υπεραξίας» των Ελλήνων εργαζομένων, μετά την βάρβαρη κι απάνθρωπη μείωση του κόστους εργασίας, ήτοι των μισθών και ημερομισθίων του ιδιωτικού τομέα. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην απόφαση, «επικροτούμε την απόφαση της Επιτροπής να συστήσει ειδική ομάδα η οποία θα συνεργασθεί με τις ελληνικές αρχές προκειμένου να διοχετευθούν οι πόροι των διαρθρωτικών ταμείων προς την ανταγωνιστικότητα και την οικονομική μεγέθυνση, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την κατάρτιση. Θα κινητοποιήσουμε πόρους και θεσμούς της ΕΕ, όπως η ΕΤΕΠ, προς το σκοπό αυτό και θα δώσουμε νέα ώθηση στην ελληνική οικονομία. Τα κράτη - μέλη και η Επιτροπή θα κινητοποιήσουν αμέσως όλους τους απαραίτητους πόρους προκειμένου να παράσχουν έκτακτη τεχνική βοήθεια στην Ελλάδα για να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις της».
(*) http://www.espa.gr/el/Pages/staticWhatIsESPA.aspx
Τελικά με τις παραπάνω αποφάσεις της Συνόδου κορυφής, ουσιαστικά υποθηκεύεται η ιδιοκτησία του κράτους στους πιστωτές, με το ενδεχόμενο να την αποκτήσουν, άρα είναι σε βάρος του λαού. Ταυτόχρονα, ο λαός δεν πρόκειται να «ανακουφιστεί» στο ελάχιστο από το νέο δανειακό πρόγραμμα συνολικού ύψους 109 δισ. ευρώ, όπως άλλωστε δεν ανακουφίστηκε κι από το προηγούμενο δάνειο των 110 δισ. ευρώ.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση εξασφάλισε για τους ντόπιους και ξένους πιστωτές της την αποπληρωμή των μέχρι τώρα δανείων, μαζί με τους τόκους, και γι' αυτό φόρτωσε στο σβέρκο του λαού νέα δάνεια και χρέη για τα επόμενα 30 τουλάχιστον χρόνια, χωρίς βέβαια να υπολογίζει κανείς τα επιπλέον χρωστούμενα που θα προκύψουν όταν το κράτος ξαναβγεί για δανεισμό από τις τοκογλυφικές αγορές.
Από αυτή την άποψη, οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης ότι οι αποφάσεις της ΕΕ θα αποφέρουν μια μείωση του χρέους κατά 26,1 δισ. ευρώ, από την αναδιάρθρωση μέσω της επαναγοράς ομολόγων, είναι τουλάχιστον κοροϊδία για το λαό, ο οποίος, για χάρη των ξένων τοκογλύφων και των εδώ πληρωμένων κυβερνητικών brokers των, θα κληθεί τα επόμενα χρόνια να ξεπληρώσει δάνεια μερικών εκατοντάδων δισ. ευρώ και στο όνομα της αποπληρωμής τους θα υποστεί αιματηρές θυσίες και πετσόκομμα δικαιωμάτων, για να γίνουν οι ξένοι κατακτητές και οι ημεδαποί προδότες πιο δυνατοί, οικονομικά και εξουσιαστικά.
Ορολογία της «Χρεοκοπίας»: Η παραπάνω, επιβαλλόμενη από τους ξένους δανειστές και ερήμην της Ελλάδος «αναδιάρθωση» του χρέους της, επειδή αυτή αναφέρεται στην σε όλο το δημόσιο χρέος της ύψους 350 δις. κατατάσσεται –από την άποψη αυτή- ως «ολική χρεοκοπία» (total, complete default).
Θεωρουμένη όμως η αναδιάρθρωση (χρεοκοπία) του Ελληνικού χρέους, από την άποψη του (αναγκαστικού) «κουρέματος» των ομολόγων στο 79% της ονομαστικής των αξίας και το οποίο («κούρεμα») κατανέμεται επιλεκτικά μεταξύ των διαφόρων δανειστών, η χρεοκοπία κατατάσσεται ως «περιορισμένη», ή «ελεγχόμενη» (restricted, or controlled default).
Αντίθετα η «επιλεκτική» χρεοκοπία (selective default) είναι αυτή που αναφέρεται στην αναδιάρθρωση μέρους μόνο του χρέους, δηλ των ομολόγων που λήγουν σε μια ορισμένη χρονική περίοδο (είχε αρχικά σχεδιαστεί για τα ομόλογα που λήγουν το 2012-15). .
Από τα παραπάνω προκύπτει συνεπώς ότι η επιβαλλόμενη από τους ξένους δανειστές «χρεοκοπία» της Ελλάδος, αποβλέπει στο όφελος των δανειστών κι όχι της Ελλάδος, η οποία ενώ ωφελείται –τυπικά- μόνο 26 δισ. μείωσης του χρέους της, πληρώνει την «ελάφρυνση» αυτή, με απάνθρωπους οικονομικούς όρους, αλλά και με συμφωνηθέντες στην απόφαση της Συνόδου όρους υποθήκευσης περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος που θα αποκαλυφθούν σύντομα κι επίσημα.
Η «μορφή» αυτής της χρεοκοπίας, ως συμπλήρωμα, ή συνέπεια των δύο μέχρι τούδε Μνημονίων, είναι φυσικά απολύτως αντίθετη με αυτήν που πρότεινα επίμονα εγώ –κι άλλοι- με την μορφή της μονομερούς εκ την Ελλάδος επιβαλλόμενη «άρνηση αποπληρωμής» όλου, ή του μεγαλυτέρου μέρους του χρέους της προς τους ξένους δανειστές της –χωρίς κανέναν όρο, δέσμευση, αντάλλαγμα, ή Μνημόνια- επικαλούμενη (η Ελλάς) λόγους «εθνικής ανάγκης και συμφέροντος», επίκληση που είναι απολύτως σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο και την διεθνή νομολογία, ως έκφραση της «εθνικής της κυριαρχίας» (sovereinty), που αποτελεί άλλωστε την βάση του εθνικού και διεθνούς δικαίου. Είναι σημαντικό να σημειώσω εδώ ότι το περιεχόμενο και το αληθές της «εθνικής ανάγκης και συμφέροντος» προβάλλεται αμαχητί από το κυρίαρχο κράτος που την επικαλείται (την Ελλάδα), ενώπιον των διεθνών δικαστηρίων. Στο πλαίσιο αυτό, η μονομερής, από μέρους της Ελλάδος, «άρνηση αποπληρωμής» όλου, ή του μεγαλυτέρου μέρους του χρέους της προς τους ξένους δανειστές της, παρότι φέρει τον χαρακτηρισμό «χρεοκοπία», είναι πραγματικά νομικά ταυτόσημη με την έννοια της Εθνικοποίησης του χρέους της (δηλ. των επενδύσεων και των προσδοκώμενων κερδών (τόκων) επί του χρέους της των ξένων τοκογλύφων).
Το ίδιο δικαίωμα μπορεί να ασκήσει και η ελληνική κυβέρνηση (όχι βέβαια η παρούσα κυβέρνηση των προδοτών) επί όσων περιουσιακών στοιχείων και πλουτοπαραγωγικών πηγών εκποιηθούν σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα (2ο Μνημόνιο της 29-06-2010). Εμείς πάντως το υποσχόμεθα, εάν έρθουμε στην κυβέρνηση της χώρας!!
Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ένας πρωθυπουργός της χώρας (όπως ο δικός μας) αποφασίζει και προτιμάει να λιμοκτονήσει ο λαός του και η κυβέρνησή του να κηρύξει, άτυπη μεν αλλά ουσιαστική, παύση πληρωμών των εσωτερικών οφειλών (ήδη η κυβέρνηση δεν καταβάλει ληξιπρόθεσμες οφειλές στο εσωτερικό ύψους 8 δις. ευρώ!), για να ικανοποιήσει και αποπληρώσει στο ακέραιο τις παράνομες οφειλές της χώρας στους ξένους τοκογλύφους, τους οποίους, σε μια έξαρση της εγγενούς δουλοπρέπειάς του ο «έλληνας» πρωθυπουργός, επανειλημμένα καθησυχάζει ότι «η Ελλάδα θα πληρώσει τα χρέη της στους ξένους δανειστές της μέχρι και του τελευταίου ευρώ!». Ελπίζω να ζήσω την ώρα της εκδίκησης εναντίον του εχθρού αυτού (και των συνεργατών του) του Ελληνικού Έθνους.
Για πρώτη φορά πρωθυπουργός της χώρας εκτελεί ουσιαστική γενοκτονία του λαού του, με την ανείπωτη βία που άσκησαν τα αστυνομικά της όργανα εναντίον του Ελληνικού Λαού στην πλατεία Συντάγματος την 28-29/06/2011, για να ικανοποιήσει τους ξένους κατακτητές. Έλληνες εναντίον Ελλήνων για χάρη των βαρβάρων και των εδώ δοσίλογων προδοτών της χώρας. Η εκδίκηση δεν αργεί πλέον!
Τι μας περιμένει στην συνέχεια? Νέα Δανειακή Σύμβαση, Νέο Μνημόνιο και Εμπράγματες Ασφάλειες (υποθήκες) Ελληνικής Γής υπέρ των Διεθνών Τοκογλύφων
Μετά τις παραπάνω αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, αναμένεται –και συμφωνήθηκε φυσικά- η σύνταξη μιας νέας (διεθνούς) 2ης Δανειακής Σύμβασης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας για το νέο δάνειο των 159 δισ. και την αναδιάρθρωση του συνολικού δημοσίου χρέους της Ελλάδος, συνοδευόμενη (η Δανειακή Σύμβαση) με ένα νέο 3ο Μνημόνιο με την μορφή νομοθετικού «προγράμματος οικονομικής πολιτικής» (μαζί με τον εφαρμοστικό του νόμο). Αναμένονται δηλ. νέα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα εις βάρος του Ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα με την νέα (2η) Δανειακή Σύμβαση και το νέο (3ο) Μνημόνιο, απαιτήθηκαν κι επιβλήθηκαν, στην σιωπούσα ελληνική κυβέρνηση, από την Τρόικα και εμπράγματες ασφάλειες (υποθήκες) Ελληνικής γής και πλουτοπαραγωγικών πηγών της, υπέρ των δανειστών της Τρόικας, χωρίς όμως ακόμα να έχουν δημοσιοποιηθεί στις λεπτομέρειές των.. Επαναλαμβάνεται συνεπώς το σενάριο που επώδυνα και επαίσχυντα παίχτηκε με την πρώτη Δανειακή Σύμβαση και το πρώτο Μνημόνιο της 6ης και 8ης Μαίου 2010 αντίστοιχα. Η κυβέρνηση ήδη ανακοίνωσε ότι η νέα Δανειακή Σύμβαση θα κυρωθεί στην βουλή με τον ελάχιστο αριθμό 151 ψήφων (κι όχι με 180 ψήφους όπως προβλέπει το άρθρο 28 παρ.2 Συντ. κι όπως πρότεινε και ο Ευ. Βενιζέλος), ενώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται η δημοσιοποίηση των εμπραγμάτων ασφαλειών (υποθηκών) που συμφωνήθηκαν μεταξύ των συμβαλλομένων μερών επί της Ελληνικής γής και των ελληνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, υπέρ της Τρόικας. Δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου ανάφεραν ότι εμπράγματες ασφάλειες ζητούν επίμονα η Ολλανδία και Φινλανδία, η οποία (Φινλανδία) απαιτεί την υποθήκη της Ακρόπολις για 200. δις. ευρώ!!
Δημ. Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου